Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε σημαντικό σταυροδρόμι και πρέπει να λάβει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, η υποστήριξη προς την Ουκρανία και η προσπάθεια για κλιματική ουδετερότητα είναι μερικά από τα θέματα που απασχολούν την ΕΕ. Η παραπάνω απεικόνιση παρουσιάζει την εξέλιξη της ΕΕ και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει. Είναι σημαντικό να παρακολουθούμε προσεκτικά τις εξελίξεις και να στηρίζουμε τις αποφάσεις που λαμβάνει η ΕΕ για το μέλλον της ήπειρου μας.άλπης ουδείς μπορεί να το προδικάσει.
Εκείνο, όμως που μοιάζει βέβαιο είναι ότι οι Κυβερνήσεις των χωρών – μελών έχουν μπροστά τους πολλά εμπόδια να ξεπεράσουν για να διατηρήσουν τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο γράφημα που ακολουθεί μπορείτε να δείτε ορισμένες ημερομηνίες – σταθμούς στην πορεία της Ε.Ε., ενώ αμέσως μετά επιχειρούμε αναδρομή στην ιστορία της.
Η τραγωδία που έγινε αφορμή για αλλαγή σελίδας
Επί της ουσίας όλα άρχισαν με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Τότε η ανάγκη για τη δημιουργία ενός ισχυρού πόλου στην Ευρώπη ο οποίος θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανοικοδόμησή της και ταυτόχρονα να αποτρέψει έναν πιθανό κίνδυνο προερχόμενο από τη Γερμανία οδήγησε στην δημιουργία συνεργασιών.
Μόλις το 1946 ο Ουίνστον Τσόρτσιλ με το λόγο που εκφώνησε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης έδωσε το έναυσμα. Μεταξύ άλλων πρότεινε την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής οικογένειας σε κλίμα ειρήνης, ασφάλειας και ελευθερίας.
Σε αυτό το πλαίσιο είχαμε στις 4 Μαρτίου 1947 την υπογραφή της Συνθήκης της Δουνκέρκης ανάμεσα στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτή αφορούσε τη συμμαχία και αμοιβαία βοήθεια ενάντια σε πιθανή γερμανική επίθεση και τέθηκε σε ισχύ στις 8 Σεπτεμβρίου 1947.
Λίγους μήνες αργότερα (17 Μαρτίου 1948) υπογράφηκε η συνθήκη των Βρυξελλών από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία. Ήταν μια αμοιβαία διακυβερνητική Συνθήκη αυτοάμυνας, η οποία προώθησε επίσης την οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική συνεργασία.
Από αυτήν ιδρύθηκε η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και ήταν προάγγελος του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 1949, ενώ στις 5 Μαΐου 1949 ιδρύεται το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Οι οραματιστές και η ίδρυση της ΕΚΑΧ
Οι φωνές που ήθελαν μεγαλύτερη συνεργασία σε οικονομικό επίπεδο ανάμεσα στις χώρες άρχισαν να πληθαίνουν. Ένα από τους κυριότερους εκφραστές ήταν ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών, Ρομπέρ Σουμάν.
Τον Μάιο του 1950 κατέθεσε πρόταση για κοινή διαχείριση από τη Γαλλία και τη Δυτική Γερμανία των βιομηχανιών του άνθρακα και του χάλυβα. Στη Διακήρυξη Σουμάν (όπως έμεινε γνωστή αργότερα) η συγκεκριμένη κίνηση περιγράφονταν ως το «το πρώτο συγκεκριμένο βήμα προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία». Θερμοί υποστηρικτές της συγκεκριμένης πρότασης ήταν επίσης οι Ζαν Μονέ, Πωλ-Ανρί Σπάακ και Αλτσίντε ντε Γκάσπερι.
Η πρόταση οδήγησε στο σχηματισμό της Ευρωπαϊκής ΚοινΗ Ευρωπαϊκή Ένωση έχει λάβει αποφάσεις για σκληρές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και έχει παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία. Επίσης, έχει συμφωνήσει σε μεγάλη δέσμη κινήτρων για την πράσινη και ψηφιακή ανάκαμψη, με στόχο την κλιματική ουδετερότητα έως το 2050. Η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλές κρίσιμες αποφάσεις και ανοικτά μέτωπα. Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, προδρόμου του σημερινού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Αυτή πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο της Γαλλίας με εκλεγμένο πρόεδρο τον Ρομπέρ Σουμάν. Τέσσερα χρόνια αργότερα (30 Μαρτίου 1962) θα αντικαθιστούμε την Κοινή Συνέλευση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα και θα μετονομαζόταν σε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Η οικονομική άνθηση και η συγχώνευση
Η δεκαετία που θα ακολουθούσε επισφραγίστηκε από μεγάλα γεγονότα αλλά και μεγάλη πρόοδο στην οικονομία λόγω των αποφάσεων που πάρθηκαν και των μεγάλων συμφωνιών με χώρες εκτός Ευρώπης.
Τον Ιανουάριο του 1960 το Ηνωμένο Βασίλειο κατέθεσε πρόταση η οποία αφορούσε την προώθηση των συναλλαγών. Στις 3 Μαΐου του 1960 δημιουργείται η Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ).Μάλιστα, σε αυτή συμμετείχαν και χώρες που δεν ανήκαν τότε στην ΕΟΚ. Συγκεκριμένα πρόκειται για τις Αυστρία, Δανία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Σουηδία, Ελβετία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Την ώρα που η οικονομία των χωρών άρχισε να ανθίζει είχαμε την κατασκευή του τείχους του Βερολίνου. Η κομμουνιστική κυβέρνηση στην Ανατολική Γερμανία αποφάσισε να χτίσει ένα τείχος που διασχίζει το Βερολίνο το οποίο έγινε σύμβολο της διαίρεσης μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης.
Το 1962 είχαμε μία άλλη σημαντική εξέλιξη. Για πρώτη φορά οι χώρες της ΕΟΚ συμφωνούν για την πρώτη Κοινή Γεωργική Πολιτική. Η συγκεκριμένη εξέλιξη έφερε και την σύμβαση του Γιαουντέ το 1963 η οποία αφορά την προώθηση της συνεργασίας και του εμπορίου με 18 πρώην αποικίες στην Αφρική.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στην απόφαση να συγχωνευτούν οι τρεις κοινότητες που είχαν δημιουργηθεί. Έτσι, στις 8 Απριλίου 1965 στις Βρυξέλλες υπογράφεται η «Συνθήκης Συγχώνευσης» της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Ευρατόμ (τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 1967). Στο εξής, οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες θα διαθέτουν ενιαίο διοικητικό όργανο (την Επιτροπή) και ενιαίο εκτελεστικό όργανο (το Συμβούλιο).
Ο Μάης του 68’, η τελωνειακή ένωση και η πτώση της «Άνοιξης της Πράγας»
Το 1968 θα σημαδευτεί από τρία μεγάλα γεγονότα. Το πρώτο αφορά κυρίως την Γαλλία με προεκτάσεις και σε άλλες χώρες. Η κοινωνική αναταραχή στη Γαλλία διήρκησε περίπου δύο μήνες και άρχισε με κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών.
Στη συνέχεια επεκτάθηκε σε γενική απεργία και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Ο τότε πρόεδρος Σαρλ ντε Γκολ προκήρυξε εκλογές με το κόμμα του να βγαίνει πιο δυνατό από αυτές.
Ηπιότερες διαμαρτυρίες φοιτητών γίνονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εκφράζουν απογοήτευση για τις κυβερνήσεις, καθώς και διαμαρτυρία για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και για τον ανταγωνισμό στον πυρηνικό εξοπλισμό.
Τον Ιούλιο του 68 είχαight: 30px!necessary;” src=”https://cdn.flourish.rocks/static/img/powered-by-flourish.png” alt=”Powered by Flourish” />
